DZIECKO SWOJE PRAWA MA I ZNA

Dziecko swoje prawa ma i zna!Jest to stwierdzenie, z którym się zgadzam. Każdy z osób tutaj zgromadzonych była dzieckiem lub nadal nim jest. Dlaczego w Polsce, Europie i na całym świecie walczy się z przemocą wśród rodzin, w których ofiarami są najmłodsi? Czy krzywda ludzka daje komuś satysfakcję, przyjemność? Myślę, że nie.

W mediach często słychać apele dotyczące dzieci, ich praw itp. Każda nowa sprawa jest co raz bardziej nagłaśniania, przez co wzbudza uwagę czytelników/ słuchaczy.. Niedawno dopiero co uciszyła się sprawa Madzi i jej mamy, a już słyszymy o kobiecie, która zakopywała dzieci w piwnicy… A przecież każde dziecko ma prawo do życia! Do normalnej rodziny, do rozwoju!

Przypomnijmy sobie czasy, gdy byliśmy mali…

Drodzy rodzice, nauczyciele, uczniowie i wszyscy zgromadzeni w tej sali, czy powtarzano Wam: „Dzieci i ryby głosu nie mają”? Czy jest to oznaka łamania praw dziecka? Czy chcielibyśmy być traktowani jako osoby, które nie mogą wypowiadać swojego zdania? NIE! W związku z tym w dzisiejszych czasach organizuje się wiele akcji promujących prawa dziecka, aby uświadomić dzieciom krzywdzonym, że nie muszą tak żyć. Wystarczy wpisać „Prawa dziecka” w googlach i wyświetli nam się kilka stron z artykułami na ten temat.

Czy uczy się dzieci o ich prawach? Uważam, że tak. Przytoczę przykład, który zapadł mi w pamięć. Jako mała dziewczynka uczyłam się w szkole podstawowej w Sarbinowie. Moją wychowawczynią była pani Izabela Radziszewska – Własak, która przygotowała gazetkę dotyczącą praw dziecka.  Gdy lekcja czasami była nudna albo już się odrobiło zadanie szybciej niż inni, to wzrok uciekał w tamtą stronę. Do dzisiaj pamiętam jej treść, a jak głosi stare powiedzenie: „Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci”. To właśnie dzięki pani takiemu działaniu poznałam prawa dziecka. Za co dziś, jako uczennica gimnazjum, bardzo dziękuję.

Niektórzy mogą sobie pomyśleć: „A co zrobić, gdy dziecko nie jest grzeczne?” Niech nikt nie zapomina, że powinniśmy korygować swoje błędy i wyciągać z wnioski ze złego traktowania innych… Wszystko można naprawić, ale szczerą, a najważniejsze –SPOKOJNĄ- rozmową. Trzeba uczyć dzieci, że za złe uczynki zostaną ukarane. Jednak potrzebne jest też pobudzanie ich sumienia, aby same wiedziały, co zrobiły nie tak, aby nie chciały następnym razem popełnić tego samego błędu. Bo przecież tak samo teraz, jak i w przyszłości, każdy będzie podejmował decyzję, a nie pomoże nam w tym ani komputer, ani telefon komórkowy.

Przypomnijmy sobie postać Janusza Korczaka. Zafascynował mnie swoją bezinteresownością i chęcią pomocy najmłodszym. Działał na rzecz przestrzegania praw dziecka. Redagował „Mały Przegląd”, czyli pismo tworzone przez dzieci. W miejscowości Nowolipki można zobaczyć tablicę upamiętniającą tę gazetę. Uczył także dzieci rozróżniać dobro od zła.  To właśnie jego postawa odmieniła sytuację wielu dzieci na świecie. A wszystko dzięki zaangażowaniu i hartowi ducha.

Czy dużo jest takich ludzi na świecie, którzy zdają sobie sprawę, że to właśnie dzieci są przyszłością narodu? A co ja zmieniam, aby najmłodsze pokolenie wiedziało, co powinno robić, jakie ma prawa, co może, a czego nie powinno? Czy wszyscy wiemy, pamiętamy, że dzieci to nasze błogosławieństwo! Troszczmy się o nie, ale uczmy także życia. To one zadecydują, jak kiedyś będzie wyglądać świat, czy przeważać będzie dobro czy zło? Przyjmujmy postawę Janusza Korczaka.

 A co ja robię, aby dziecko znało swoje prawa? A czy ja je znam?
Nie pozostaje mi nic innego, jak życzyć wszystkim słuchaczom przemyśleń, które poprowadzą do wzniosłych czynów i otworzą oczy na krzywdę drugiego człowieka.

Wiktoria Krugłowska